“Protect the Dolls”: hoe de protagonisten van de Berlijnse ballroomscene hun eigen veilige ruimte creëren voor trans*-mensen

“Protect the Dolls”: hoe deze trans*vrouwen een veilige, inspirerende plek vinden in de Berlijnse balzaal – en waarom dit zo belangrijk is.

"Protect the Dolls" – deze drie woorden zijn de afgelopen maanden viraal gegaan op T-shirts van de Amerikaanse ontwerper Conner Ives. Beroemdheden zoals Pedro Pascal, Haider Ackermann , Tilda Swinton en Charli xcx dragen hun slogans de wereld over: "Protect the Dolls" is een uiting van solidariteit met trans*vrouwen, wier zwaarbevochten rechten steeds meer worden ingeperkt door veel overheden en samenlevingen. De opbrengst van de T-shirts gaat naar "Trans Lifeline", een crisislijn voor en door trans*mensen in de VS.

De term "Dolls" speelt een centrale rol in de boodschap van het T-shirt. De term vindt zijn oorsprong in de ballroomgemeenschap, waar het een gevestigde naam werd voor trans*vrouwen en zich ontwikkelde tot een uiting van zelfverwezenlijking. Ballroom, ontstaan ​​in Harlem in de jaren 70 en 80, is een queer subcultuur uit de zwarte en Latijns-Amerikaanse gemeenschap (een genderneutrale versie van de term Latino of Latina) die expressieve danswedstrijden gebruikt om zichtbaarheid, ruimte en erkenning te creëren die de maatschappij en politiek haar ontzeggen. De zogenaamde "balls", oorspronkelijk gevestigd in nachtclubs, vinden nu ook plaats in andere evenementenruimtes. Ballroom is meer dan alleen een performance; het is een diepgewortelde culturele praktijk: een veilige ruimte, een toevluchtsoord en een radicale uiting van verzet tegen uitsluiting en discriminatie op basis van geslacht, seksualiteit, huidskleur, afkomst en sociale status. De beweging werd voornamelijk gedragen door zwarte en Latijns-Amerikaanse trans*vrouwen: zij zijn de oorspronkelijke "Dolls ". Haar legendarische dansstijl, Voguing, ensceneert sociale en genderidentiteit als een performatieve act met precieze poses, dramatische gebaren en fysieke beheersing. Vandaag de dag, meer dan 50 jaar later, is ballroomdansen ook springlevend in de Berlijnse gemeenschap .

We spraken met lokale ballroomartiesten Jade Joana Mugisha , Djamila Indira Schäffler en Gina Grace Godec over de noodzakelijke veilige ruimtes voor trans*-mensen, hun liefde voor ballroom en wat er gebeurt als een politieke tegencultuur gevierd, geboekt en geconsumeerd wordt – maar niet begrepen. Samen met hun collega's Yagé Qüinn Silvera Xué , Seyram Noemi Abra Deh , Misi Hoogvliets en Or Peach Meilin zijn zij de oprichters van " Berlin Ballroom Pier ", een non-profitproject en informatiecentrum voor queers, trans*- en gekleurde jongeren.

VOGUE: Met je project "Berlin Ballroom Pier" laat je zien dat er naast internationale hype zoals de "Protect the Dolls"-T-shirts, ook initiatieven om de hoek zijn die zichtbaarheid en steun verdienen. Hoe ben je bij Ballroom betrokken geraakt?

Djamila Indira Schäffler: In 2007 woonde ik een jaar in New York . Dat was vóór mijn transitie ; ik was toen 18. Hoewel de homogemeenschap in New York overwegend wit is, zijn er clubs zoals "Escuelita" in de Upper West Side met feesten speciaal voor Latino's en zwarte mensen. Daar zag ik voor het eerst mensen voguen, en ik dacht bij mezelf: "Wow, hoe cool – wat is dat?" Terug in Europa was ik het vergeten, want het duurde een tijdje voordat ballroom en voguen naar Europa kwamen. Pas 15 jaar later, toen ik naar Berlijn verhuisde, ontdekte ik een Vogue Fem-cursus – een specifieke stijl van voguen uitgevoerd door poppen . Pas toen besefte ik dat dit precies was wat ik bij "Escuelita" had gezien.

Gina Grace Godec: Ik ontdekte Ballroom in 2017 via LaQuèfa's "Future V"-project. LaQuèfa is een van Duitslands eerste zwarte "Butch Queens" – zo worden homoseksuele mannen in Ballroom genoemd. "Future V" was bedoeld als een veilige plek voor queer vluchtelingen en voor iedereen die solidair met hen is. Dat is precies waar Ballroom om draait: gemeenschap en solidariteit. Dit leidde ertoe dat ik een jaar lang deel uitmaakte van LaQuèfa's "Kiki House of Arise", wat me een van Duitslands eerste Fem Queens maakte – trans* vrouwen in de Ballroomscene.

Jade Joana Mugisha: Mijn eerste kennismaking was in 2018 in Stockholm, waar ik een tijdje heb gewoond. Voor Pride ging ik naar een nepbal, een bal waar iedereen die dat wilde in het openbaar kon deelnemen, of beter gezegd, kon lopen . Ik had echt geen idee wat ik deed, en ik won toch bijna. Iedereen zei dat ik ermee door moest gaan. In Berlijn volgde ik een Vogue Fem-workshop, ook van LaQuèfa. Pas een jaar later ontmoette ik Yagé, die ook bij ons werkt bij "Berlin Ballroom Pier", en via haar kwam ik in de ballroomscene terecht.

Had u het gevoel dat de van oorsprong strijdlustige, politieke geest van Ballroom in Berlin er vanaf het begin bij was?

DIS: Berlijn is een politieke stad, en dat straalt natuurlijk op ons af. Aanvankelijk was ballroom in Duitsland bijna uitsluitend toegankelijk via dansstudio's. Mensen die erheen kwamen, zagen het meer als een hobby, als een dansstijl zoals jazzdans. Projecten zoals "Berlin Ballroom Pier" trekken daarentegen mensen aan die van ballroom houden en het nodig hebben om te overleven. Voor ons als trans*vrouwen is het een plek van verbondenheid, gemeenschap en bevestiging die we nergens anders vinden. De term voguing komt precies voort uit deze behoefte: deel uitmaken van een alternatieve wereld waarin wij, als trans*vrouwen, in het middelpunt van de belangstelling staan .

JJM: Veel mensen denken dat de bals waar we eens per maand naartoe gaan, waar we optreden, lopen en tegen elkaar strijden, het grootste deel van ballroom vormen. Maar het gemeenschapsaspect is het grotere geheel. Samenkomen, weg van externe invloeden zoals transfobie, racisme en andere vormen van discriminatie, staat centraal. Daarom sluiten we ons ook aan bij huizen in ballroom. Dit zijn niet zomaar vriendengroepen, maar gekozen families. Mensen van verschillende leeftijden die ons steunen en met wie we samen een veilige ruimte creëren. Ballroom is politiek. Ook al staat het niet altijd op de voorgrond, we dragen dat altijd met ons mee in ons hart.

Gina, jij bent een van de eerste Fem Queens in Duitsland. Hoe voelde het voor jou om deze ruimte voor jezelf op te eisen?

GGG: Toen ik in 2017 deel uitmaakte van de Berlijnse ballroomgemeenschap, moest de gevoeligheid voor poppen nog ontwikkeld worden – ook al is transgenderheid de hoeksteen van ballroom. Zelfs als het niet kwaad bedoeld was, hadden we vaak het gevoel dat we niet echt deel uitmaakten van deze gemeenschap. Het is vergelijkbaar met ruimtes die oorspronkelijk door en voor zwarte mensen en mensen van kleur werden gecreëerd en nu steeds meer door wit worden gedomineerd. Dit verschuift de kern. Maar er is sindsdien veel veranderd, vooral in Berlijn. Er is een echte fem-queen- golf gaande, zoals ik het noem. Steeds meer poppen zijn onderdeel geworden van de scene; velen van ons trans*-vrouwen, evenals transfeminine, non-binaire en transmasculiene mensen, bekleden nu leidinggevende posities binnen de ballroom. Dit verandert ruimtes: hoe we elkaar vasthouden, elkaar ondersteunen en elkaar zichtbaar maken. Er zijn veel mooie dingen ontstaan, vooral het afgelopen jaar. Ons project "Berlin Ballroom Pier" wordt uitgevoerd door een team van negen mensen – mede dankzij Emma Jagne en Ashley Baptiste – van wie er zeven trans* vrouwen zijn. Dit zou in 2017 ondenkbaar zijn geweest. Sinds 2023 bestaat ook de "German Ballroom Board": een vereniging van toonaangevende huizen die door middel van regelmatige bijeenkomsten structurele veranderingen in heel Duitsland initieert.

"Berlin Ballroom Pier" werd oorspronkelijk opgericht onder een andere naam. Sindsdien heb jij, Djamila, het projectmanagement overgenomen als "Mama Pier", met Gina als je plaatsvervanger. Je bent momenteel bezig met de oprichting van de vereniging. Wat zijn je specifieke doelen en wat zijn je persoonlijke ambities?

DIS: Allereerst een shoutout naar Ric en Yagé, die het project onder de naam "Kiki Lounge Berlin" hebben opgezet en de basis hebben gelegd waarop we vandaag de dag kunnen voortbouwen. Toen ik besloot de leiderschapsrol op me te nemen, was ik midden dertig en op een leeftijd waarop ik zowel het gevoel had dat ik volwassen moest worden als klaar was om verantwoordelijkheid te nemen. Ik kan geen biologische kinderen meer krijgen, maar ik had een sterke behoefte om te koesteren. En ik dacht: waar anders dan hier? Veel van de trans*-meisjes die destijds naar "Kiki Lounge" kwamen, waren begin twintig, aan het begin van hun transitie, en ik wist uit eigen ervaring hoe overweldigend deze levensfase kan zijn. Mijn visie is dat we ooit een echt gemeenschapscentrum zullen hebben: voor queers en trans*-mensen, met trainingsruimtes, workshops en mogelijkheden voor permanente educatie. Een thuis waar je ook heel praktische dingen kunt doen, zoals een cv schrijven, en waar je het gevoel hebt dat je over alles kunt praten. Het is belangrijk voor mij om mensen in de vroege volwassenheid te ondersteunen, vooral wanneer ze dubbel of meervoudig gemarginaliseerd zijn. Het kan traumatiserend zijn om zoveel afwijzing te ervaren, zoveel dat het hun zelfbeeld en de wereld verandert. Wij kunnen hen hier ondersteunen – omdat we het zelf allemaal hebben meegemaakt. Ik zie de meisjes en denk vaak: "Ik was hetzelfde toen ik 20 was." Vandaag de dag kan ik hen ondersteunen. Dat is mijn motivatie en die van de andere zes Dolls die hier bij "Berlin Ballroom Pier" als groepsleiders werken. Naast klassieke ballroomcategorieën zoals Vogue Fem of Runway , bieden we ook workshops aan over modeontwerp , seksuele gezondheid, gemeenschapsopbouw, antiracisme en politieke educatie, afhankelijk van de vraag.

Velen van jullie hebben ook een academische opleiding. Gina, jij hebt onderwijskunde en genderstudies gestudeerd, en Djamila, je rondt momenteel je master in kritische dansstudies af, maar je hebt al een bachelor in sociale en culturele antropologie.

GGG: Eén ding is de opleiding aan de universiteit. Maar onze eigen ervaringen zijn minstens zo belangrijk: we zijn niet alleen theoretisch geschoold in deze onderwerpen, maar kunnen ze ook voelen en beleven. Voor mij zijn opleiding en activisme onlosmakelijk met elkaar verbonden.

JJM: Dat is precies waar het om draait: mensen met verschillende achtergronden, ervaringen en opleidingsniveaus samenbrengen. Alleen zo kun je vraagstukken en problemen vanuit alle perspectieven bekijken. Toch is er één ding dat ons verenigt in de ballroomgemeenschap: het gevoel van verbondenheid .

Erbij horen, diversiteit en individuele lichaamsexpressie: is ballroom een ​​vorm van collectieve zelfgenezing?

Alle drie: Absoluut.

DIS: Toen ik in 2021 begon met dansen , leefde ik al meer dan tien jaar als transvrouw. Ballroomdansen hielp me om meer trots te ontwikkelen als transvrouw en gaf mijn zelfvertrouwen een enorme boost. Zwarte fem queens creëerden deze praktijk als een omkering van de heersende alledaagse structuren. Als niet-zwarte transvrouw in ballroomdansen zou dit ook erkend en geëerd moeten worden. Want in ballroomdans word je als transvrouw niet gemarginaliseerd, maar juist verheven. Dit gevoel van eigenwaarde is gewoonweg ongelooflijk.

GGG: Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik ben ook al in transitie geweest vóór mijn tijd in de ballroom. Ballroom geeft je die push en die honger om het beste uit jezelf te halen. Dat klinkt misschien makkelijk als Foucault en zelfoptimalisering, maar in een wereld die je bestaan ​​ontkent en je in de steek laat, is ballroom de plek die je opvangt als trans*vrouw en je viert als een pop . Vooral als je kijkt naar het VK, de VS onder Trump, of de verharding van standpunten hier in Duitsland. Ballroom is mijn weerstand en helpt me om in contact te komen met mezelf en tegelijkertijd door anderen gezien te worden en gezien te willen worden! Als trans*vrouw ben je vaak onzichtbaar of verberg je je uit angst voor geweld, probeer je zo onopvallend mogelijk te zijn, ingetogen en niet herkend te worden als trans*. Ballroom draait dit om: je kunt er trots op zijn een pop te zijn! Je best mogelijke versie is precies wat wij ballroom-excellentie noemen. Zelfs als je niet optreedt op ballen , kun je deel uitmaken van de gemeenschap en die actief steunen.

Politiek gezien zien we dat moeizaam verworven rechten voor trans*, interseksuele en non-binaire personen massaal worden teruggeschroefd: Trump heeft bijvoorbeeld de erkenning van zelfgekozen genderidentiteit verboden , en ook in Duitsland nemen haat en geweld tegen LGBTQIA+-personen aanzienlijk toe. Volgens het Bundesrechercheamt is het aantal incidenten tegen queers met 18% toegenomen, en specifiek tegen trans*, interseksuele en non-binaire personen met ongeveer 35%. In hoeverre biedt ballroom vandaag de dag nog een schild tegen deze aanvallen, en hoe sterk kan en moet deze gemeenschap zich politiek extern positioneren?

DIS: Misschien ben ik een beetje conservatief, maar ik denk dat we er gewoon voor moeten zorgen dat ballroom stabiel blijft en onze ruimtes behouden blijven. Als we ons dan ook politiek kunnen inzetten: heel graag. Het is een tweesnijdend zwaard: ballroom voor onszelf behouden en tegelijkertijd meer aandacht trekken. Ik denk niet dat de oprichters van ballroom expliciet hebben nagedacht over het politieke potentieel van ballroom. Ze zochten gewoon naar een plek waar ze zichzelf konden zijn, en dat is op zichzelf al politiek. Tot op de dag van vandaag. We zijn niet politiek omdat we dat willen, maar omdat we geen andere keuze hebben. We zijn wie we zijn.

GGG: Ballroom gaat niet alleen over gemeenschapspolitiek en collectieve heling . Als we kijken naar de geboorteplaats van ballroom, de VS, naar de oorsprong in New York, wordt de politieke invloed van de scene daar duidelijk. De oprichters van "House of Garçon", Whitney en Shannon Garçon, hadden contact met het Witte Huis tijdens de regering-Biden en waren nauw betrokken bij politieke educatie. Het Hetrick-Martin Institute in New York, de oudste en grootste non-profitorganisatie in de VS voor LGBTQIA+-jongeren, vertegenwoordigt ook queerkinderen op lokaal en nationaal niveau. Dit is tevens de volgende stap voor "Berlin Ballroom Pier": eerst richten we een vereniging op, ook ondersteund door onze GoFundMe , om betere financieringsmogelijkheden te creëren en ons team adequaat te compenseren voor hun werk. Momenteel is dit nog onbetaald gemeenschapswerk. Nadat de vereniging is opgericht, is het doel om te groeien naar een gemeenschapscentrum, zoals Djamila voor ogen heeft, om advies en ondersteuning te bieden.

JJM: Velen in onze scene, vooral wij Dolls , hebben een bovengemiddeld politiek bewustzijn omdat we sociale en politieke uitsluiting aan den lijve ondervinden. Wat onze maatschappij van ballroom kan leren, is verzet. Tegelijkertijd is deze publiciteit een lastig onderwerp, omdat ballroom iets heiligs is dat beschermd moet worden. Ballroom was nooit bedoeld om zichtbaar of openbaar te zijn. Oorspronkelijk vonden bals ' s avonds laat plaats, op geheime locaties en in clubs die niet werden gepromoot, om een ​​veilige haven te bieden tegen de buitenwereld. Zelfs vandaag de dag is er een terechte zorg: hoe zichtbaarder we worden, hoe groter het gevaar dat deze cultuur wordt toegeëigend en verwaterd.

Veel aspecten van stijldansen zijn allang mainstream geworden. Stijldanseres Honey Balenciaga verwierf bekendheid dankzij de tournees van Beyoncé, de "Reading is Fundamental"-scènes in "RuPaul's Drag Race" verwijzen in elk seizoen naar de ballroomdocumentaire "Paris is Burning", en formats zoals de HBO-serie "Legendary" zijn ook enorm succesvol. Termen als "slay", "spill the tea" en "serving" worden nu beschouwd als jongerenslang, en veel homoseksuele mannen knippen met hun vingers in plaats van te klappen. Hoe kijk jij aan tegen deze "ballroom kidnappings"?

JJM: Het probleem is, zoals je zegt, dat veel elementen uit de ballroom worden overgenomen, maar de oorsprong ervan zelden wordt genoemd of erkend. Transvrouwen, en met name zwarte transvrouwen, hebben veel van deze termen bedacht. Laten we vandaag bij het onderwerp blijven: het woord "dolls" was oorspronkelijk een zelfbeschrijving van en voor transvrouwen uit de BiPoC-gemeenschap. Tegenwoordig gebruiken velen "doll" als een schattig alternatief voor "girl" of "friendship". Weinigen kennen de oorspronkelijke context.

…een verwijzing naar missverkiezingen , de schoonheidswedstrijden die in de balzaal worden gehouden…

JJM: ...precies, en deze toe-eigening van de balzaal is duidelijk merkbaar. Hoe publieker de balzaal wordt en hoe meer toeschouwers er naar bals komen – mensen die deze cultuur niet echt kennen – hoe sterker de toe-eigening wordt.

GGG: Er zijn nu veel documentaires , niet alleen "Paris is Burning", maar ook andere reportages over ballroommuziek uit de VS, Europa en nu ook Duitsland. Er is geen excuus meer om de oorsprong niet te kennen wanneer je deze cultuur omarmt. Ballroommuziek vieren zonder de gemeenschap actief te steunen en iets terug te doen, is simpelweg onacceptabel. Voor ons, zoals Jade al zei, is ballroommuziek iets bijna heiligs: als je niet tien tenen steunt met transgenders, als je niet tien tenen steunt met zwarte mensen en mensen van kleur, blijf er dan vanaf. (Ruwweg: "Als je niet 100% voor transgenders, zwarte mensen of mensen van kleur bent, blijf er dan vanaf", noot van de redacteur.)

JJM: Onze woorden worden tegenwoordig overal gehoord, maar onze gezichten worden niet gezien. Dat is mijn grootste probleem. Waar zie je zwarte transgendervrouwen in de media? Je kunt niet zomaar onze cultuur nemen; je moet ons er ook bij betrekken. Onze aanwezigheid en associatie openen deuren, maar vervolgens mogen anderen er ook doorheen. Wij krijgen die kansen niet. Dat is precies waar het om gaat: ook wij moeten toegang hebben.

Wat hoop je voor de mensen die dit bericht lezen en zichzelf als bondgenoten zien? Wat betekent "Protect the Dolls" specifiek voor jou?

DIS: Twee dingen specifiek. Ten eerste: bondgenootschap begint met zelfreflectie. Vraag jezelf eerlijk af wanneer je een bal bezoekt: Waar plaats ik mezelf op het spectrum van afkomst, gender en sociale status? Hoe positioneer ik mezelf en hoe kan ik mijn middelen inzetten ten gunste van de gemeenschap? Het gaat erom verantwoordelijkheid te nemen. Ten tweede: Het klinkt banaal, maar het is echt waar in het kapitalisme: donaties helpen. Vooral voor de "Berlin Ballroom Pier". Er komt hier zoveel onbetaald werk bij kijken, wat we met liefde doen, maar we willen groeien; we hebben duurzame structuren nodig. De basisregel is: ontwikkel jezelf. Over antiracisme, over transfobie. Vraag anderen niet constant om het voor je te doen. Nog beter: Date een trans* vrouw! Wees niet bang . (lacht) Vooral voor de mannen die van trans* vrouwen houden: maak deel uit van de verandering!

JJM: Helaas moeten we het er ook over hebben dat het zelfmoordcijfer onder transgenders alarmerend hoog is. Dit komt doordat onze realiteit vaak erg eenzaam en pijnlijk kan zijn. Maar hoe meer we er voor elkaar kunnen zijn, hoe beter het gaat. Alleen zijn is geen lot; deze pijn hoeft niet te blijven.

GGG: Het is belangrijk voor mij dat mensen niet alleen zien wat we in de Ballroom doen, maar ook dat wij, Dolls, veelzijdige talenten hebben. Niet alleen in de creatieve scene, maar op alle vlakken van het leven en de beroepen. Ik hoop dat instellingen trans*-mensen echt zullen betrekken en hen aan projecten zullen laten deelnemen. Op dit punt wil ik onze projectpartners bedanken: het Gérard Philipe Youth Art and Culture Center, EOTO e. V. en het Königstadt Youth Culture Center – bedankt dat we hier vandaag mochten fotograferen. En aan alle trans*-mensen en queers die dit lezen: jullie hebben ook jullie plek. We zijn uitgenodigd omdat we iets kunnen doen, en jullie ook. We zijn capabel, zichtbaar – en we horen hier thuis!

Let op: Onze auteur heeft de voornamelijk Engelstalige termen uit de ballroomcultuur en queer slang niet vertaald en ook niet tussen aanhalingstekens geplaatst; in plaats daarvan zijn ze gedeeltelijk cursief gedrukt. Ze zijn noch ironisch noch afwijzend bedoeld, noch zijn het vreemde woorden. Het zijn gevestigde, identiteitsvormende termen.

Volledige credits Fotoshootfoto 's: Lucia Jost

Assistent: Carla

Hoofd redactionele inhoud: Kerstin Weng

Met dank aan het Jeugdcultuurcentrum Königstadt Berlijn en David Mendez.

Djamila Indira Schäffler Djamila Indira Schäffler kwam voor het eerst in aanraking met stijldansen in de jaren 2000. Sinds 2021 maakt ze deel uit van de Kiki-scene, actief in categorieën zoals "Femme Queen Realness" en "Femme Queen Performance". Tegenwoordig is ze lid van het iconische House of Juicy Couture, maar bovenal is ze "Mama Pier" en medeoprichter van "Berlin Ballroom Pier", een collectief van trans* en queer personen uit de BiPoC-gemeenschap. Het collectief streeft ernaar een gemeenschapsvormende ruimte te creëren binnen de Berlijnse ballroomscene voor trans* jongeren en jongvolwassenen uit de BiPoC-gemeenschap tussen 14 en 27 jaar. Het collectief organiseert maandelijks vier reguliere open ballroomsessies – waarvan sommige specifiek gericht zijn op zwarte en trans* jongeren – om een ​​inclusieve en veilige ruimte voor zelfexpressie te creëren. Tot nu toe heeft "Berlin Ballroom Pier" meer dan 100 workshops georganiseerd.

Gina Grace Godec ... is de Duitse moeder van het "Legendary Kiki House of Angels", opgericht in Rotterdam in 2015, en lid van het "Legendary House of Comme d' Garçon". Ze is een van de eerste trans* vrouwen in de Duitse ballroom en is adjunct-projectleider van de "Berlin Ballroom Pier". Ze werkte eerder voor Lambda e.V. en organiseert regelmatig bals, ballroomevenementen en culturele producties, waaronder "The Colors of Pride" in de "Social Hub" in Berlijn.

Jade Joana Mugisha Jade Joana Mugisha is een onafhankelijke ballroomartiest. Aanvankelijk was ze een zogenaamde 007 , wat betekent dat ze niet aan een specifiek modehuis verbonden was. Sinds 2023 is ze de Duitse prinses van het "House of Juicy Couture". Als onderdeel van "Berlin Ballroom Pier" is ze verantwoordelijk voor de "B2B"-sessies en workshops, een groep specifiek voor zwarte, trans* en queer jongeren, via haar samenwerkingspartner EOTO e.V. Haar optredens zijn te zien op "KuntzWerk TV", een kanaal en archief voor ballroomoptredens in Duitsland.

Meer onderwerpen op VOGUE.de: